Bezoekuur (26 augustus 2009)

Met veel moeite voegt ze in. Achter haar klinkt een claxon en in haar achteruitkijkspiegel ziet ze zijn middelvinger de hoogte in geheven. De rest van zijn gedaante gaat veilig schuil achter de wolken spiegelende voorruit. Ze reageert niet. Blijft rustig, zoals altijd. Een kastanjebruine lok valt over haar voorhoofd. Met haar rechter hand wrijft ze hem opzij, en drukt de radio aan.
De rij gaat langzaam, maar vooruit. Felle koplampen achter haar, drukke gebaren, claxon, middelvinger. Eén baan worden er twee, de file opgelost. Ze blijft links, haalt in. 120. Achter haar wordt geknipperd, getoeterd. Haar voet gaat vol op de rem. Het rood glimt plotseling op, maar wordt als gevolg van de minimale afstand niet gezien.

De krant. Een ziekenhuisbed. Gips, spalken, metaal. ,,Ze is dood'', zegt hij half hardop. ,,Klotewijf'', sist hij er achteraan. Hij heeft er nog geen seconde bij stilgestaan dat hij de laatste is geweest die met haar gecommuniceerd heeft. Maar hij heeft een mooi verhaal voor de vrienden die op dat moment zijn kamer binnenkomen.
Bezoekuur.