Italië dat stemt op de toekomst die achter haar ligt (8 juni 2009)

Volgens de officiële cijfers die tijdens de Europese verkiezingen gehanteerd werden heeft Italië 59.619.290 inwoners, waarvan er 50.410.082 kiesgerechtigd zijn.
De opkomst ten opzichte van de vorige Europese verkiezingen zakte flink: 72,9% nog in 2004, dit jaar "slechts" 66,5%. Enkel in Luxemburg, België en Malta was de opkomst hoger met respectievelijk 91,0, 85,8 en 78,8 procent. Nederland komt er wat dit betreft heel magertjes vanaf met haar 35,5 procent. Wat de reden voor een dergelijke, nog altijd hoge opkomst is in Italië is? Ik weet het niet. Wellicht moet het gezocht worden met het feit dat de Republiek Italië met haar ontstaan in 1946 nog relatief jong is, en dat het kiesrecht zoals we dat in Nederland kennen pas vanaf dat jaar van kracht is.



Een rekensommetje leert dat zaterdag en zondag in Italië dus 33.522.705 mensen gestemd hebben. En nu komt het: 10.807.327 daarvan stemden op Berlusconi's partij Il Populo della Libertà (Het volk van de vrijheid). Ruim 32 procent dus. Het aantal voorkeurstemmen voor de president van de huidige Italiaanse regering was 2.706.791.
Wat betekent dit? Ruim acht Italianen op honderd geven hun voorkeurstem aan iemand die niet gekozen kan worden. Hij is immers al president van de Italiaanse regering en geeft die positie zeker niet op voor een stoeletje in Brussel. Die stem komt enkel bij de goede man terecht omdat hij Silvio Berlusconi heet en een symbool is. Een dergelijke stem is volgens mij weinig serieus te nemen.

Blijft het feit dat bijna 1 op de 3 stemmende Italianen zich tevreden toont over Het Volk van de Vrijheid, en dus over Berlusconi.
En daar kan ik dus met de beste wil van de wereld niet inkomen. Ik begrijp dat iemand Lega Nord stemt, die in ieder geval een politieke mening (ook al is het niet de mijne) hebben. Ik begrijp dat iemand redelijk de rechtse danwel de linkse kant van de politiek opzoekt. Maar ik begrijp niet wat voor politiek gewin er te behalen is bij een bejaarde man met een mentaliteit van de rijke aannemer in het dorp die in de plaatselijke bar het hoogste woord eist te hebben omdat hij het meeste geld heeft. Een bejaarde man die op zijn minst een deel van zijn rijkdom vergaart heeft met corruptie en omkoping (waarvan de feiten bewezen zijn), en zijn straf ontloopt door er op maat geschreven wetten doorheen te jagen. Een bejaarde man, die met verschillende verjongingskuren, face- en bodylifts, haarinplant en hordes jonge dames om zich heen niet toe wil geven aan zijn leeftijd en de eeuwige jeugd in handen denkt te hebben.

Aan de buitenkant is er veel op te kalefateren tegenwoordig, ook aan een bejaarde man. Zeker als die veel geld heeft, zoals Silvio Berlusconi. Maar aan de binnenkant is er weinig op te kallefateren aan een bejaarde man van 72 jaar. Van binnen is een man van 72 jaar gewoon oud, bejaard. Zijn toekomst ligt achter zich, hoe pijnlijk dat ook kan zijn. En daar stemt 1 op de 3 Italianen dus op: op de toekomst die achter hen ligt.

 
PS: Voor de duidelijkheid. Ik heb absoluut niets tegen bejaarde mensen, ook niet (of beter: zeker niet) als ze zich actief opstellen in hun omgeving.