Het meisje van de bakkerij gaat, zoals elke avond, de eendjes eten geven. Op de fiets naar het park, met in het mandje aan haar stuur een paar broden die aan het eind van de dag overgebleven zijn. Ze heeft er een gewoonte van gemaakt. Even rust, na een dag van vriendelijk knikken, van "verder nog iets, mevrouw", van "een prettige dag verder, meneer". Even uitblazen, alvorens verder te fietsen naar huis, even langs het groenteboertje op de hoek, de pannen op het fornuis, op de achtergrond de geluiden van het tweede deel van het nieuws op televisie.
Voor de belangrijkste berichten arriveert ze steevast net te laat, maar dat weegt niet op tegen het kwartiertje park. Het park waar de wereld gedurende 15 minuten even stopt met draaien. Waar de dingen op dit uur van de dag altijd min of meer hetzelfde zijn. Een opa en een oma met hun kleindochtertje op weg naar de uitgang, moe (alle drie) van wip, schommel en klimrek in de uiterste hoek van het park. Twee ouwe mannetjes, altijd dezelfde, ook zij op weg naar de uitgang. Een draagt het schaakbord, de ander het doosje met de stukken. Een paartje op de bank onder de oude eik, te verliefd om nu al honger te hebben. Een paar trimmers, joggers, hardlopers, footers, of hoe ze dan ook genoemd worden (het meisje van de bakkerij is hier niet zo in thuis, ze loopt immers al heel de dag; werkneemster noemt men dat) met dopjes in de oren, een kabeltje naar de i-pod aan de arm, ver weg van het gefluit van vogels, gesnater van eenden. De eenden, die weten dat ze zal komen met een paar overgebleven broden aan het eind van de dag, en op haar wachten in de vijver van het park.
Vandaag lijkt alles echter net een beetje anders in het park. De stilte is vertrouwd, klinkt net als anders met het immer aanwezige geluid van auto's in de verte verdrongen op de achtergrond. Maar de vertrouwde gezichten ontbreken. Is ze dan zo laat? Ze kijkt op haar horloge, maar nee. Gek. Ze houdt stil op het grindpad voor het bankje onder de oude eik, kijkt om zich heen. Pas dan begint het te dagen. ,,Ach ja. Voetbal op tv. Natuurlijk.''
Ze voelt zich opgelucht en loppt verder richting vijver. Het hele park voor zichzelf. Wat een luxe. Ze haalt diep adem, luistert naar de stilte van het park. Totale rust, die zo helemaal alleen, zelfs dieper lijkt te zijn als normaal. Een zwoele, diep-oranje zomeravondzon drapeert zijn nog behaaglijk warme stralen over haar rug en haar schouders.
Als ze bij de vijver aankomt ziet ze tot haar verbazing dat "haar" eendjes haar niet op zitten te wachten. De veilige afstand van één meter vanaf de oever, normaal gesproken druk bezet als ze haar opwachting maakt, is nu een rimpeloze spiegel van water waarin de hoge bomen aan de andere kant van de vijver zich moeiteloos spiegelen. Het meisje van de bakker kan er niks aan doen, moet zelfs even lachen als de gedachte in haar opkomt. ,,Maar ook zij zullen toch niet...''
,,Nee'', zegt ze hardop tegen ze zichzelf. Waarop ze de papieren zak met de broden opent en op en neer schudt, om de eenden te lokken. ,,Poelepoelepoelepoel'', roept ze, niet te luid om de betovering van het park niet te verbreken. ,,Poelepoelepoel.''
Op dat moment voelt ze hoe de koelte van een schaduw over haar rug wrijft en de behaaglijke omhelzing van de zonnestralen van haar schouders wordt genomen. Een rilling bewandelt haar ruggegraat, langzaam van beneden naar boven om vervolgens in kippevel op haar armen achter te blijven. Haar hart lijkt stil te staan.
,,Roger'', denkt ze...
Voor de belangrijkste berichten arriveert ze steevast net te laat, maar dat weegt niet op tegen het kwartiertje park. Het park waar de wereld gedurende 15 minuten even stopt met draaien. Waar de dingen op dit uur van de dag altijd min of meer hetzelfde zijn. Een opa en een oma met hun kleindochtertje op weg naar de uitgang, moe (alle drie) van wip, schommel en klimrek in de uiterste hoek van het park. Twee ouwe mannetjes, altijd dezelfde, ook zij op weg naar de uitgang. Een draagt het schaakbord, de ander het doosje met de stukken. Een paartje op de bank onder de oude eik, te verliefd om nu al honger te hebben. Een paar trimmers, joggers, hardlopers, footers, of hoe ze dan ook genoemd worden (het meisje van de bakkerij is hier niet zo in thuis, ze loopt immers al heel de dag; werkneemster noemt men dat) met dopjes in de oren, een kabeltje naar de i-pod aan de arm, ver weg van het gefluit van vogels, gesnater van eenden. De eenden, die weten dat ze zal komen met een paar overgebleven broden aan het eind van de dag, en op haar wachten in de vijver van het park.
Vandaag lijkt alles echter net een beetje anders in het park. De stilte is vertrouwd, klinkt net als anders met het immer aanwezige geluid van auto's in de verte verdrongen op de achtergrond. Maar de vertrouwde gezichten ontbreken. Is ze dan zo laat? Ze kijkt op haar horloge, maar nee. Gek. Ze houdt stil op het grindpad voor het bankje onder de oude eik, kijkt om zich heen. Pas dan begint het te dagen. ,,Ach ja. Voetbal op tv. Natuurlijk.''
Ze voelt zich opgelucht en loppt verder richting vijver. Het hele park voor zichzelf. Wat een luxe. Ze haalt diep adem, luistert naar de stilte van het park. Totale rust, die zo helemaal alleen, zelfs dieper lijkt te zijn als normaal. Een zwoele, diep-oranje zomeravondzon drapeert zijn nog behaaglijk warme stralen over haar rug en haar schouders.
Als ze bij de vijver aankomt ziet ze tot haar verbazing dat "haar" eendjes haar niet op zitten te wachten. De veilige afstand van één meter vanaf de oever, normaal gesproken druk bezet als ze haar opwachting maakt, is nu een rimpeloze spiegel van water waarin de hoge bomen aan de andere kant van de vijver zich moeiteloos spiegelen. Het meisje van de bakker kan er niks aan doen, moet zelfs even lachen als de gedachte in haar opkomt. ,,Maar ook zij zullen toch niet...''
,,Nee'', zegt ze hardop tegen ze zichzelf. Waarop ze de papieren zak met de broden opent en op en neer schudt, om de eenden te lokken. ,,Poelepoelepoelepoel'', roept ze, niet te luid om de betovering van het park niet te verbreken. ,,Poelepoelepoel.''
Op dat moment voelt ze hoe de koelte van een schaduw over haar rug wrijft en de behaaglijke omhelzing van de zonnestralen van haar schouders wordt genomen. Een rilling bewandelt haar ruggegraat, langzaam van beneden naar boven om vervolgens in kippevel op haar armen achter te blijven. Haar hart lijkt stil te staan.
,,Roger'', denkt ze...
In het park van Piazza Dante in Trento, tegenover het station staat sinds 1 juni deze gans. Met zijn hoogte van 12 meter en 2 centimeter en zijn lengte van 7,60 centimeter is het de grootste gans ter wereld waarmee het vogeltje een plaatsje in de gouden kooi van het Guinness Book of Records krijgt.
Het gevaarte is gemaakt van 2000 lange bamboestokken en weegt alles bij elkaar zo'n 7000 kilo. Hij is in wat vrije weekeinden in elkaar gevlochten door de vrijwilligersgroep "Amici trentini del Bleggio", in het teken van de "Feste Vigiliane" die van 14 tot en met 26 juni in Trento plaatsvinden. Het symbool van deze feesten rond San Vigilio, de patroonheilige van Trento, is de gans. Hij speelt de hoofdrol in de Palio dell'oca, het hoogtepunt van het feestprogramma.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten