Wat is de wat (8 augustus 2008)

In het zicht van de eindstreep heeft het "dreamteam" van George W. Bush eindelijk een staaltje van subtiele politiek laten zien. Ik ben geen fan van George, maar hij was erbij, bij de openingsceremonie. Officieel op uitnodiging van het IOC, vanzelfsprekend, maar China had niet anders gewild.
En George had een kadootje meegenomen, een vaandeldrager, luisterend naar de naam Lopez Lomong. Een Afrikaans vluchteling die de "stars-and-stripes" het vogelnestje binnen mocht dragen, een boegbeeld van de Grootste Democratie ter wereld. En tegelijkertijd een publieke draai om de oren van China. Het grote China wiens schaduwen zich steeds verder uitspreiden, tot over de wereldzeeën, tot in Washington, New York, LA. In China, onder de schijnwerpers van heel de wereld, paradeerde Lomong, vluchteling uit het zuiden van Soedan, vluchteling voor het door China gesteunde regeringsbewind, met in de knuisten de vlag van de Verenigde Staten van Amerika. We hebben het in de kranten kunnen lezen, en op het blog van Rolf Bos, Kort Afrikaans. En China kon slechts toekijken en glimlachen als de welbekende Chinese boer met de welbekende Chinese kiespijn. Reageren zou immers betekenen schuld bekennen.
George voelde zich goed, lachte, wuifde, met naast zich zijn Barbara.
Ik hou van deze spelletjes, misschien omdat ze logistiek gezien zo goed in elkaar zitten (de logistiek, dat is mijn werk). Het maakt me niet uit wie verliest en wie wint. Als het goed gespeeld wordt is het een mooi schouwspel om naar te kijken.
,,Dit is de mooiste dag van mijn leven'', jubelde Lopez Lomong toen hij te horen kreeg de vlag te mogen dragen. Het is waar, hij heeft het gemaakt, als een van de weinige Darfur-vluchtelingen. Maar hij begrijpt ongetwijfeld ook dat hij slechts een marionet is van de Bush-clan. Dat het weinig Amerikanen interesseert hoe hij het er vanaf brengt op zijn afstand, de 1500 meter. De zwarte Amerikanen al helemaal niet. En George W. nog minder. En hij weet dat veel van zijn makkers het veel moeilijker hebben om het hoofd boven water te houden.
Wie het boek "Wat is de Wat" van Dave Eggers heeft gelezen heeft waarschijnlijk hetzelfde gedacht als ik. Mooi als een bepaalde gebeurtenis, dichtbij of veraf, je aan een boek doet denken. Het wil zeggen dat het indruk heeft gemaakt.

"Wat is de Wat" is het verhaal - waar gebeurd, maar door Eggers op een knappe wijze in de vorm van een roman gegoten - van een andere vluchteling uit het zuiden van Soedan. Deze vluchteling, Valentino Achak Deng, moet vluchten uit zijn dorp, ziet hoe zijn familie en vriendjes worden afgemaakt. De lange tocht naar de vrijheid, een vluchtelingenkamp in Kenia, waar hij uiteindelijk 15 jaar woont. De uiteindelijke toestemming om naar Amerika te vertrekken, en daar het kloppen op de deur van zijn appartement, de zin waarmee het boek begint. ,,Ik heb geen reden om de deur niet open te doen, dus ik doe de deur open.'' Het is een geweldig boek wat in al zijn fases een diepe indruk maakt. Aan het eind vraag je je af waar Valentino zich uiteindelijk tevredener voelde.

Hans Bouman heeft er een goede recensie over geschreven voor de Volkskrant onder de titel Rauw Olifantenvlees.
Op Helena's web-spinsels tref je verder een zee van informatie aan over het boek en over Soedan en Darfur.