Gelukkig is op die bloggersborrel een leuk alternatief op gang gekomen... Het bloggerskaartje.
Toen ik en aantal weken geleden de zomer had afgesloten op het Griekse eiland Samos, kwam ik thuis en vond de brievenbus gevuld met een redelijke hoeveelheid minder en meer gewenste communicaties. De gebruikelijke rekeningen, de loze beloftes van een rijke schakering aan politieke partijen die zo vlak voor de verkiezingen niet weten in welke bochten ze zich moeten wringen om je best vriend te mogen zijn, wat reclame, en - hé - twee kaartjes. M'n gemoed - tot op dat moment iets beneden peil dankzij het einde van de vakantie - maakte een huppelsprongetje. Want een kaartje sturen is leuk, afgezien van de nare nasmaak van de postzegel (dat ze daar nog nooit eens iets op gevonden hebben), maar een kaartje krijgen is misschien nog wel leuker.
Het eerste kaartje is een geboortekaartje. Vrolijk gekleurde vierkanten met daarop eenvoudig maar herkenbaar een schaap, een bloemetje, een giraf, een slabbetje. Mijn achterneefje Tom doet kond van de geboorte van zijn zusje Lone. Ik heb Tom, en ook Lone, nog nooit in het echt gezien. Maar er is zoiets als een familieband, die is sinds een tijdje weer aangehaald. Op Hyves hebben we onze familie-Hyve, en daar prijkt de jongste telg nu tussen de zwart-wit prentjes van haar overgrootouders.
Het tweede kaartje is een kaartje uit Parijs! Van Amélie! In haar blog "En dus de groeten uit Parijs" gaf ze aan graag nog eens op haar onafscheidbare fiets een ritje naar het centrum van de stad te maken om daar enige kaartjes voor geïnteresseerde VK-bloggers op de post te doen. Ik zou heel ridderlijk kunnen zeggen dat ik haar dat plezier niet wilde ontnemen, maar daarmee zou ik aan de waarheid voorbij gaan. Ik heb namelijk nog nooit een kaartje uit Parijs gekregen en ja, eigenlijk wilde ik die kans niet aan mijn neus voorbij laten gaan. En dus schreef ik aan Amelie: JAAAAAAAA!!! IK WIL EEN KAART UIT PARIJS!!! Achteraf realiseer ik me dat ik wellicht wat gretig heb gereageerd. Maar wat wil je? Ik zit hier in dat door god, jan en alleman verlaten Italië waar geen fluit te doen, te beleven en te zien is, en dan krijg je Parijs op een presenteerblaadje aangereikt. Blijf daar maar eens rustig onder...
Dit is het kaartje...
Het spreekt voor zich dat er ook een achterkant aan het kaartje vastzat, maar die houdt ik voor mezelf. Een alleraardigste groet. Een beetje diepzinnig, waarmee de afzendster zich een waar observeerster toont. Maar die kunst had ik al eerder op haar blog ontdekt. Amélie voegt in een PS toe (een betere plaats had ze er niet voor uit kunnen kiezen) dat de paus ook daar de stad in de gaten laat houden. O ja, daar had ik iets over gezien in de krant. Gezien, niet gelezen. Nog een geluk dat de paus af en toe eens naar het buitenland gaat, want anders zouden we hier in Italië nooit iets over het buitenland in de kranten kunnen lezen. Want naar het niet Italiaanse nieuws in de pers moet je hier werkelijk met een lantaarntje zoeken.
Dus ik weet dat de paus in Parijs was geweest. En dat hij ook door Sarkozy (gescheiden) en zijn Carla (gescheiden) is ontvangen. Niet lang daarna kom ik het koppel opnieuw tegen op een foto, nu joggend in New York. Zij schijnt harder te lopen dan hem. Kijk, dat is dan weer iets wat ik weet over Parijs. Voor de rest moet ik toegeven dat mijn kennis van de Franse hoofdstad op een bedenkelijk laag niveau rust. Ik ben ook nog nooit "echt" in Parijs geweest. Wel eens voor het werk, in een vorig leven. Twee dagen, waarin ik een aantal fraaie originele Parijs kantoren geruime tijd aan de binnenkant in me heb mogen opslaan om uiteindelijk tot de conclusie te komen dat ze een opvallende overeenkomst vertoonden met de kantoren in Oslo en Brussel.
Mijn verdere kennis over Parijs komt uit wat boeken, van internet (het blog van Amélie) en uit een film uit 2001 die - geloof het of niet - "Le fabuleux destin d'Amélie Poulain" heet. Totdat ik een maand of vijf geleden het VK-blog binnenstapte is deze film mijn voorstelling van de combinatie Parijs-Amélie geweest.
Voor wie de film niet gezien heeft, Amélie is een serveerster in het Café des Deus Moulins. Als ze niet werkt leeft ze teruggetrokken in haar eigen droomwereldje. Dat verandert als ze in op een verborgen plaats in haar appartement een kistje vind met daarin wat oude spulletjes. Ze gaat op zoek naar de eigenaar, en vanaf dat moment stort haar leventje zich van het ene bizarre avontuur in het andere. De regisseur van "Amélie Poulain" is Jean-Pierre Jeunet, die na zijn Amerikaanse "Alien" uit 1997 besloot terug naar huis te keren en daar in zijn wijk Montmartre een film op te nemen. Ook al kreeg de film wat kritiek als zou hij te Disney-achtig zijn, het werd een succes. Zelfs nu nog zijn er Amélie-fans die in hun vakantie naar Parijs gaan op zoek naar de locaties van de film.
En zo weet ik dus dat het Café des Deux Moulins echt bestaat, in de Rue Lepic, op nummer 15. En dat het Canal St. Martin, waar Amélie haar tijd graag doorbracht met stenen op het water te laten stuiteren, echt schilderachtig is. De Engelse impressionist Alfred Sisley (zijn ouders waren Engels, maar hij is geboren in Parijs) wist dat lang geleden al en schilderde het kanaal in 1870.
Op de plaats van de groente- en fruitkraam van Collignon, in de Rue des Trois Frères 56, vind je de Brasserie Le Carrousel. En een echte victoriaanse carrousel uit de film vind je op de Place St-Pierre, met de indrukwekkende koepel van de Sacre Coeur op de achtergrond.
Voor bijzonder Parijse souvenirs van locaties uit de film kun je terecht bij "Au Clown de la République" op de Boulevard St-Martin 11, waar je allerlei kostuums kunt kopen en kunt huren. Amélie slaagde er voor haar Zorro-outfit.
De muziek voor de film "Le fabuleux destin d'Amélie Poulain" is gemaakt door Yann Tiersen. De musicus-componist werd in 1970 in Brest geboren, maar hij woont tegenwoordig in... Parijs. Hij heeft met Carla Bruni (ja, zij weer) het nummer Le Parapluie van George Brassens opgenomen.
Goh, ik blijk best nog redelijk wat te weten over Parijs, hè? Maar toch, ik wil er ook nog wel eens in het echt naartoe. Wie weet komt het er nog eens van. En dan stuur ik zeker een kaartje.
Wil jij een bloggerskaartje uit Italië? Stuur gerust een berichtje. Ook ik stuur het echt. En maak je geen zorgen, ik kom het niet persoonlijk brengen.
PS: Bedankt voor je kaartje Amélie!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten