Pet (31 december 2008)

Bloothoofds keerde ik gisteren huiswaarts. ‘s Morgens had ik mijn pet vergeten in de bus die me van Trento naar Aldeno had gebracht, en bij de gevonden voorwerpen van "Trentino Trasporti" stond mijn verlies ‘s avonds nog niet als gevonden gerapporteerd. Afgezien van het feit dat de vrieswind nu vrij spel had op een van de weelderigste delen van mijn lichaam, voelde het ook als een emotioneel verlies. Mijn pet was namelijk een speciale pet, een kadootje als herinnering aan een uitermate aangenaam verblijf van een week in Dublin. Aan de binnenkant van het, in Shandon vervaardigde hoofddeksel een label met een persoonlijke noot van T. O'Gorman, de ontwerper:
,,This tradition of Irish headwear making has been handed down for centuries and is incorporated in this product. The fabric has the colors and character of our countryside. Ruggedness to wear well. Softness for comfort. Joy and health to you who wear this.''
Een pet om van te houden, dat moge duidelijk zijn.

Met de wind in de haren stond ik dus ‘s avonds te wachten op m'n bus, lijn 7, die me doorgaans vanaf Trento naar Gardolo vervoerd. Veel mensen werken niet deze dagen, en de scholen zijn dicht, dus het was aanzienlijk minder druk dan normaal aan de halte "Gazzoletti Piazza Dante". Afgezien van lijn 7 passeren hier de 1, de 2, de 3, de 4, de 5, de 6, de 8, de 9, de 11, de 12, de 13 en de 17 en er was dus nog genoeg volk om twintig over zes. Ik heb enige ervaring met het openbaar vervoer in Trento en zocht derhalve een plaatsje links van de halte. Meestal arriveren namelijk de 8 en de 7 op het zelfde moment, maar de 8 is altijd eerst. De 7 kan daarom niet stoppen voor de bushalte, maar net iets ervoor. Mijn positie kon daarom met een gerust hart strategisch genoemd worden.
Naast me stond een meisje van een jaar of 16, 17, denk ik. Een knap meisje, wat over een aantal jaren ongetwijfeld uit zou groeien tot een hele mooie jonge vrouw. Glanzend zwart haar tot over de schouders, een gaaf en onschuldig gezicht, diepdonkere ogen, parelwitte tanden, slank. Deze informatie had net mijn ietwat onderkoelde hersencellen bereikt toen ze zich heel licht, onmerkbaar bijna, iets voorover boog en een dikke rochel vantussen haar rode lippen toverde en deze achteloos op de koude tegels voor haar voeten spuugde.
Een plat "splatsj" weerklonk in de ijle avondlucht.
Ik moest denken aan toen ik de leeftijd van het meisje had (of iets jonger misschien) en gedurende de laatste dagen van het jaar nog wel eens vuurwerk afstak. Soms gebeurde het wel eens dat je het lont van een rotje aanstak, dat dan sissend in sneltreinvaart richting donderslag ging. Je deed dan snel wat stappen achteruit om van een veilige afstand op de klap te wachten en die bleef dan om de een of andere onverklaarbare reden uit.
Het paste niet bij het meisje, deze achteloze donatie van haar speeksel aan moeder aarde. Of zat er misschien iets meer achter. Zat ze wellicht ieder weekeind de voetbalwedstrijden op de televisie en volgde ze het voorbeeld van haar idolen? Want zoals men weet spugen voetballers wat raak. Her en der verspreiden ze als ware lama's op het veld hun overtollige mondvocht alsof ze bezig zijn een territorium af te bakenen.
Of zou het een "portafortuna" zijn, een talisman, een geluksafdinger? Dat zou best kunnen, want die heb je in Italië in alle soorten en maten. Het schijnt dat men in de oudheid hier immers ook al gebruik van maakte en men zich regelmatig drie maal op de borst spuwde om elke vorm van hekserij of ongeluk voor te zijn. Geen idee of dat men voor, tijdens of na het wassen deed. Ik heb zelfs eens gelezen dat sommige coryfeeën in de auto- en motorsport zich heden ten dage nog door hun technici op de rug laten spugen voordat ze de baan opgaan.
Een rochel dus, die me met de nodige vraagtekens achterliet.

Vandaag is het 31 december en ik moet werken.
Toen ik vanmorgen op de bus stapte om naar Aldeno te gaan duurde het even voordat de chauffeur zich liet zien. Doorgaans nemen ze de tijd in het busstation om even tussendoor een bak koffie te gaan drinken en de krant te kopen. En ach, waarom niet. We hadden tenslotte nog een paar minuten. Toen de goede man uiteindelijk arriveerde kwam hij meteen naar me toe en overhandigde me mijn pet. ,,Is het deze die je vergeten bent gisteren?''
,,Sì! Grazie mille!''
Op het werk heb ik een heleboel voor te bereiden voor de eerste week van het nieuwe jaar, maar alles verloopt op rolletjes. Ik denk zelfs een paar uur eerder als normaal naar huis te kunnen. Daar is Lief dan al bezig met de voorbereidingen voor vanavond. Zoals ieder jaar vieren we oudejaarsavond met een groep vrienden, de ene keer bij hun, en nu dus bij ons. Het is altijd eenvoudig, maar reuze gezellig (een woord waar overigens geen vertaling voor bestaat in het Italiaans). Lekker eten met een goed glas wijn, en daarna spelletjes tot ver na middernacht. En om 12 uur natuurlijk de beste wensen. ,,Auguri, buon anno.'' Ik heb me voorgenomen om deze keer, op de drempel van 2009, naar buiten te gaan en een flinke rochel op de stoep te deponeren. Wie weet brengt het geluk.

Ik wens jullie allemaal het allerbeste voor het nieuwe jaar.