Wat overblijft is voor henzelf en de kinderen. Dat is weinig, en dat is te zien. De verf van de luiken van hun huisje bladdert droog omgekrult van het kale hout, hun kleren zijn ontelbare keren hersteld, en de ribbetjes van Roodkapje en haar zusje Grietje en haar broertje Hans zijn te tellen onder de bleke huid.
Oma is weer eens in een slechte bui, en klaagt over de slechts zeven flesjes bier die ze in de mand, onder een half bruin gesneden, twee ons boterhamworst, een pakje boter, twee kilo aardappelen, vier krentenbollen, een halve kilo half om, een liter vanillevla en een liter chocoladevla, acht koetjesrepen, drie zakken chips en een pakje halfzware met vloeitjes aantreft. ,,Is dat alles'', roept ze. Haar stem krast als een paar oude ongeslepen doorlopers op een lang niet geveegde ijsbaan. ,,Ja, dat is alles'', antwoordt Roodkapje kort. Ze slaat de deur achter zich dicht voordat oma kan zien dat ze begint te blozen. Want ze heeft gelogen, en dan wordt ze altijd zo rood als een kroot. Ze heeft namelijk een krentenbol voor zichzelf gehouden, en daar begint ze van te peuzelen, zogauw ze uit het zicht van oma's huisje is.
De krenten eet Roodkapje eerst op, want die zijn het lekkerst. Op de weg terug naar het dorp laat ze een spoor van kruimels achter. Met opzet, want wellicht eten de vogels de kruimels op zodat zij dan morgen de weg naar het huisje van oma niet meer kan vinden. Dat heeft ze eens gelezen in een sprookje.
Vanachter een boom komt plotseling oom Agent tevoorschijn gesprongen. Het is de broer van Roodkapjes vader en heet gewoon Henk, maar hij wenst door zijn neefjes en nichtjes niet aangesproken te worden met oom Henk, maar met oom Agent. Hij is namelijk bij de politie. Een echte dienstklopper. ,,Zo Roodkapje'', zegt hij vanuit de hoogte. ,,Dat wordt een bekeuring. Je mag namelijk geen kruimeltjes op de openbare weg gooien.'' Roodkapje begint te huilen, maar oom Agent is onverbiddellijk. ,,Als we dat allemaal gaan doen, dan wordt het een grote janboel.''
Snikkend neemt Roodkapje de bon in ontvangst en vervolgt met gebogen schoudertjes haar weg. Bij de vijver aan de rand van het dorp aangekomen gaat ze op een bankje zitten om haar tranen te drogen. Ze wil niet dat de mensen zien dat ze gehuild heeft.
En dan opeens staat er een prins voor Roodkapjes neus. Of is het Huub, van de Gouden Kooi? In zijn hand heeft hij een glazen schoentje, en glimlachend vraagt hij of ze die eens wil passen. Maar het muiltje is veel te groot, dat ziet Roodkapje zo. ,,Jammer'', zegt Huub Prins. ,,Anders was ik met je getrouwd.''
,,Shit'', zegt Roodkapje. En dan gebeurt het. De "t" is nog maar een fractie van een seconde vantussen de iets uit elkaar staande voortandjes geglipt als Roodkapje in een kikker verandert. ,,Godslasteringen!'' roept Prins. ,,Foei!'' Roodkapje wil hem tegenspreken, wil hem zeggen dat "shit" toch helemaal geen godslastering is, maar ze komt niet verder dan... kwak.
Huub beent woedend weg, als op zevenmijlslaarzen, Roodkapje zielig in haar nieuwe hoedanigheid achterlatend. Wat nu?
In de verte ziet ze de rattenvanger van Hamelen aankomen. Die blijkt zijn fluit verloren te hebben, maar hij weet desondanks zingend de dieren met zich mee te lokken. Roodkapje probeert zijn aandacht te trekken. ,,Herr Ratzinger'', roept ze. ,,Herr Ratzinger!'' Maar hoe ze ook haar best doet, het klinkt allemaal hetzelfde. Kwak. En Herr Ratzinger loopt voorbij zonder haar op te merken.
Het gekwaak trekt wel de aandacht van enige van de honderden ratten die Ratzinger op de voet volgen. Ze komen dreigend op Roodkapje af, die met een sprong in de vijver haar vage kikkerlijfje redt.
Wanhopig, want ze weet nog niet dat ze in die vijver aan de rand van het dorp spoedig het echte geluk zal vinden.
De foto is afkomstig van de website Diginature Natuurfotografie.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten