Tot de vaste opstappers om vier minuten over zeven bij de halte Centochiave Chiochetti behoort Vince. Vincenzo heet hij voluit, maar zijn vrienden noemen hem Vince. Zijn vaste opstapgenoten Paolo en Stefania zijn er vanmorgen niet, want de bus is precies op tijd en Paolo en Stefy hebben er over het algemeen wat moeite mee om op te staan. Dikwijls zie ik ze hollen om de bus te halen. Bij gebrek aan zijn gebruikelijke kompanen probeert Vince een gesprek aan te knopen met Stefano, net als hij op weg naar school in de stad. Stefano heeft overduidelijk weinig zin in een gesprek. Vanonder zijn wollen muts klinkt het "buh" als Vince hem vraagt of hij gisteren een programma op MTV heeft gezien. "Buh" is waarschijnlijk een van de meest gebezigde termen in het Italiaans, maar je zult er desondanks tevergeefs naar zoeken in het woordenboek. Het geeft desinteressa aan, een verkorte vorm van "ik weet het niet, en het kan me niet schelen ook". Vince laat zich niet zomaar uit het veld slaan en wil weten of Stefano dan misschien Blob heeft gezien. Een tweede, vanachter de opstaande kraag van een dikke winterjas gemompeld "buh" is zijn deel. Stefano zucht, haalt een i-pod uit zijn jaszak en propt de dopjes in zijn oren. Even zoeken naar het juiste nummer, een in een zwarte want gehulde vinger die op "play" drukt, en we kunnen allemaal meegenieten van een onherkenbaar "tsss-tsk-tsk-boem-boem, tsss-tsk-tsk-boem-boem" dat uit de minispeakertjes dreunt. Stefano is er even niet. Of liever, Vince en ook de andere passagiers zijn er even niet voor Stefano. Hij is er wel, en hij zet die aanwezigheid kracht als hij met het geluid uit de oordopjes mee begint te neuriën.Vince was redelijk goed gemutst toen hij op de bus stapte, maar dat is voorbij. Hij kijkt geërgerd naar de muts, de winterjas, de wanten en de oordopjes van Stefano en haalt op zijn beurt een i-pod uit zijn jaszak. Slechts één oordopje stopt hij op de daarvoor bestemde plaats. Het andere blijft onbestemd over de kraag van zijn jack bungelen. Een snelle, geoefende blik op het display en ook hij heeft zijn favoriete nummer gevonden. Vinces aanwezigheid lijkt minder nadrukkelijk, want het volume zo laag dat ik me afvraag of hij zowiezo wel naar iets aan het luisteren is. Eén minuut later begint echter ook hij te neurieën. Het is duidelijk dat hij een andere keus heeft gemaakt als Stefano.
En zo vervolgen we onze weg naar Trento. Vince en Stefano neuriën ieder hun eigen lied, en de motor van de autobus neuriet het zijne.
"On the road again"
foto: www.openbaarvervoerinboskoop.nl
Geen opmerkingen:
Een reactie posten