Terug in Italië. Het centraal station van Milaan is een één grote bouwkeet. De nieuwe opzet van de loketten functioneert al, en doet een beetje aan Amsterdam denken. Jammer dat slechts de helft van de 18 loketten bezet is. Pas na 25 minuten ben ik aan de beurt en de trein richting Verona is al vertrokken. Anderhalf uur wachten dus. Zonder bankjes op de perrons, want die hebben ze in Milaan weg gehaald zodat zwervers er geen gebruik meer van kunnen maken. Ook als je iets te eten wil wat niet voorverpakt is, moet je het station uit.
Terug in Italië. De afstand Milaan-Verona is niet echt groot. Desondanks blijken de slechts 170 kilometer voldoende om de stampvolle trein een vertraging van 25 minuten op te doen lopen. De aansluiting naar Trento mis ik. Nog eens veertig minuten wachten. Maar op het station van Verona staan in ieder geval bankjes.
Terug in Italië. Ik ben maar een week weg geweest, maar sommige dingen was ik vergeten.
Als ik thuiskom zijn de bladeren van de bomen plotseling allemaal geel. Ze vallen met bosjes. De temperatuur is nog even aangenaam, maar binnen een week ligt de eerste sneeuw op de bergen rondom Trento. Als ik 's morgens ga werken is het nog donker, als ik 's avonds thuiskom na het werk is het al donker. De keukenlamp schijnt in m'n thee. November.
Ik ben een zomermens, doe mijn best niet neerslachtig te worden. Het valt niet altijd mee. Een brok in m'n keel als de supporters, 45.000, in het voetbalstadion van Hannover afscheid nemen van Robert Enke. Enke, 22 jaar, was doelman van de plaatselijke club en van het Duitse elftal. Hij had geen hulp gezocht tegen een depressie die hem jaren achtervolgd schijnt te hebben en hem tenslotte op een spoorwegovergang dichtbij Hannover te pakken heeft gekregen.
Jammer dat Milan nooit belangstelling heeft getoond voor Enke, of Inter, Juventus. Of welke andere Italiaanse club dan ook. In Italië is het niet zo eenvoudig je voor een trein van het leven te beroven. Nooit zijn ze op tijd.
De keukenlamp schijnt in m'n thee. Daarnaast de doos met Kellogg's Coco Pops. In september, toen ik ook terug kwam van vakantie, en alles nog veel groener was, had ik het er al over. Op de doos prijkt Gigi Buffon, keeper van Juventus en van het Italiaanse elftal. Zelfverzekerd prikt zijn wijsvinger in de richting van de lezer, de ontbijter. Zelfverzekerd zijn Gigi's woorden: ,,Begin opnieuw vanaf het ontbijt en merk dat het je beter maakt.''
Gigi Buffon, doelman, net als Robert Enke. Gigi Buffon, ooit slachtoffer van een enorme depressie, net als Robert Enke. Gigi kan het navertellen. Robert niet. Zou het aan de treinen in Italië liggen? Aan de Coco Pops? Of gewoon aan Italië?
In Trento is, weer iets vroeger als de voorgaande jaren, de traditionele kerstmarkt begonnen. Gisteren, de eerste dag van "il mercatino di Natale", werden er al 20.000 bezoekers geteld. Ik was er niet bij. Ik heb het al gezien, drie jaar geleden, vier jaar geleden, vijf. Het is steeds hetzelfde. Het enige wat elk jaar verandert is de prijs. Maar er zijn mensen die elk jaar gaan. Ze vinden het leuk, en ik vind het leuk voor ze dat ze het leuk vinden. Niet omdat het bijna kerst is, maar gewoon omdat ik zo ben.
Eén van mijn collega's probeert me ook nu weer een keer mee te krijgen. ,,Dan gaan we enkel voor de Brulé'', oppert hij. Vin brulé is warme rode wijn, de Italiaanse versie van de glühwein, maar warme alkohol stijgt me onmiddellijk naar m'n kop. Ik weet niet waarom, maar de opmerking van mijn collega doet me aan Tom Waits denken. Misschien heeft het met de alkohol te maken.
Ik heb wat jaren geleden - ik woonde al een tijdje in Italië - een aanval van nierstenen gehad. Dat wens ik niemand toe. Maar na een paar maanden kuren, bombarderen met geluidsgolven enzo, was ik er weer vanaf. Denk ik. Wel moest ik nog een paar keer op crontole komen. Bij de laatste controle vertelde ik de specialist dat ik geen last had van witte wijn, maar dat na een paar glazen rode wijn mijn nieren een beetje gevoelig werden. Hij keek me aan, de wenkbrouwen fronzend, dacht na en gaf me een hele wijze raad: ,,Dan zou ik me alleen bij witte wijn houden.''
November. De keukenlamp schijnt in m'n thee. En Tom Waits zingt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten