Eluana (10 februari 2009)

Eluana Englaro is dood. Ze was slechts 38 jaar oud. Van die 38 jaar heeft ze 17 jaar in coma doorgebracht als gevolg van een ernstig auto-ongeluk in 1991.
Eluana was enig kind, en het leven van haar ouders veranderde van de ene op de andere dag. Ze zaten niet bij de pakken neer, ondanks de uitzichtloze toestand van hun dochter. Vader Beppino reisde van het ene ziekenhuis naar het andere, van de ene specialist naar de andere, zowel binnen als buiten Italië. Op zoek naar een sprankje hoop, op zoek naar iemand die hem zou vertellen dat er een kans was dat Eluana uit haar coma zou ontwaken en een enigszins normaal leven zou kunnen leiden. Enigszins normaal wil zeggen totaal verlamd (dat was vanaf het begin een bittere zekerheid), maar desondanks geestelijk in staat te beleven. Het was een zoektocht die zeven jaar duurde. Een ijdele zoektocht. Eluana was genoodzaakt verder te leven als een plantje. Een vegetatief leven, waarin ze zelfstandig ademde maar voor de rest kunstmatig in leven zou worden gehouden.

Eluana was dus 21 jaar oud toen ze het ongeluk kreeg. Een leeftijd waarop in huize Englaro over bepaalde dingen gesproken werd, leuke dingen en ook minder leuke dingen, belangrijke zaken en minder belangrijke zaken. Eluana's wens om nooit als een plantje haar dood te moeten afwachten was dan ook bij haar ouders bekend (zo heeft haar vader altijd verteld), en na zeven jaar was het, voor de ouders verschrikkelijke moment gekomen om aan die wens van hun dochter gehoor te geven. Vader Beppino hervatte zijn reis, wederom met hoop, hoop om ergens een mogelijkheid te vinden om zijn dochter waardig te kunnen laten sterven.
Euthanasie is in het, door het Vatikaan overschaduwde Italië uit den boze en wordt door de Italiaanse grondwet nog steeds als moord beschouwd (er wordt hier met veel afkeuring op de Nederlandse wetgeving  op dit gebied gereageerd). De enige uitweg is om de kunstmatige voeding te stoppen, en over de legaliteit hiervan is de Italiaanse grondwet even onverbiddellijk. "Njet" (ik gebruik even de Russische term, aangezien Silvio Berlusconi, president van de huidige Italiaanse regering, een dezer dagen verkondigde dat de Italiaanse grondwet opgesteld is onder invloed van de Sovjet-dictatuur door links Italië, gefinancierd met door bloed doordrenkte roebels). En toch, uiteindelijk na een "strijd" van tien jaar accepteert het hogegerechtshof de zaak "Eluana Englaro" als uitzonderlijk en beslist men dat Eluana mag sterven. De regering neemt haar positie in tegen de uitspraak en dreigt elke instelling die zich aanbiedt als laatste "stop" voor de comapatiënte met harde maatregelen. Het ziekenhuis "La Quiete" in Udine is desondanks bereid Eluana op te nemen. Terwijl in het parlement gediscuteerd wordt over een in de haast opgestelde noodwet die de "behandeling" moet laten onderbreken, terwijl Italië zich steeds scherper verdeeld in twee kampen van voor- en tegenstanders, sterft daar Eluana Englaro. Op dinsdag 9 februari, om tien over acht in de avond.

Als het nieuws Rome bereikt roept Gaetano Quagliarello, vice-president van Berlusconi's Populo della Libertà, naar de leden van de oppositie: ,,Eluana is niet dood. Jullie hebben haar afgemaakt!''. Uit de banken van de regeringscoalitie klinkt het "moordenaars, moordenaars". Een boodschap die vooral ook gericht is aan president Giorgio Napolitano, die enkele dagen geleden al had laten weten het decreet niet te zullen ondertekenen. Tumult, duw en trekwerk, taferelen die zelfs in de ergste en meest dubieuze bars van Caracas tot de uitzondering behoren.
Silvio Berlusconi vertelt aan de verslaggevers dat hij alles gedaan heeft om een leven te redden en dat de cultuur van de dood gewonnen heeft. Het is niet zijn schuld.
Voor het ziekenhuis in Udine, waar al dagenlang wordt gebeden voor verlenging van het "leven" van Eluana, wordt een Italiaanse vlag uitgerold waarop geschreven staat: "Beppino De Monte Campeïs moordenaars schande van Italië" (Beppino is de vader van Eluana, Amato De Monte staat aan het hoofd van het team dat Eluana in het ziekenhuis La Quiete begeleidde, Giuseppe Campeïs is de advocaat van de familie Englaro).

Het kamerdebat wordt opgeschort. En wie weet wanneer er beslissingen worden genomen om tot duidelijke regels te komen omtrent het onderwerp "biologisch testament", waarmee iemand aan mag geven wat zijn wil is in dergelijke gevallen. Het is een onderwerp dat weinig stemmen opleverd en wordt derhalve al decennia lang vooruit geschoven door zowel de rechtse en als de linkse regeringen. Het veilig stellen van de eenmaal ingenomen zetel in politiek Rome is immers belangrijker dan een mensenleven. Politiek Rome, in de schaduw van het almachtige Vatikaan.